Gastevaluatie door Ed Sizemore

Shigeru Mizuki is een cultureel icoon. Zijn manga Gege No Kitaro wordt gecrediteerd voor het ontsteken van de hedendaagse dagfascinatie voor Japanse volksverhalen. Mizuki wordt erkend als een professional over Yokai (bovennatuurlijke wezens) en was een van de allereerste mensen die probeerde alle regionale legendes van Yokai in heel Japan te catalogiseren. Hij heeft het Japanse volkslink echt geholpen en hun eigen cultureel erfgoed waarderen.

Mizuki heeft werken geschreven over de Tweede Wereldoorlog, Hitler, evenals andere onderwerpen. Hij heeft gedacht om een ​​van de fantastische meesters van manga te worden en werd snel toegevoegd aan mijn lijst met must-gelezen Japanse auteurs.

Getekend en driemaandelijks reageerde gedeeltelijk op mijn gebeden vorig jaar toen ze Mizuki’s verder publiceerden naar onze nobele doden. Eindelijk kreeg een Engels sprekend publiek toegang tot deze fantastische manga-maker! Ik wachtte echter nog steeds op een mogelijkheid om de Yokai -verhalen te bekijken die hem in het begin zo populair maakten.

Eindelijk is het wachten voorbij. Getekend en driemaandelijks luisterden naar mijn gebeden en net net recent gepubliceerd Nonnonba. Net als verder naar onze nobele doden, is dit boek een fictiewerk gebaseerd op Mizuki’s eigen ervaringen. Het neemt locatie in het landelijke Japan van de jaren 1930. Net als de rest van de wereld was de Japanse cultuur in beweging toen het begon met de verschuiving naar een veel meer industriële economie.

Nonnonba is nostalgisch, maar niet sentimenteel. Mizuki kijkt zeker terug op zijn jeugd met een fantastische voorliefde. Hij is echter ook klaar om oprecht te zijn over veel van de brute realiteiten die in die tijd in Japan bestonden. Tijdens het programma van het boek verdrinkt een van Mizuki’s vrienden, nog een sterft aan ziekte, evenals een derde worden aangeboden aan een Geisha -huis. Regionale jongeren van type bendes en hebben brute gevechten over zowel eer als gebiedsrechten. Het is een nuchtere tip dat de grote oude dagen ook hun donkere momenten hadden.

Zijn huishouden wordt niet gespaard van kritiek. Zijn vader wordt aangetoond dat hij inliefloos is en een beetje een dromer. Zijn gebrek aan aspiratie geeft aan dat het huishouden altijd slechts een stap boven de ontberingen is. Zijn vader is een afgestudeerde van de Tokyo University in de dagen dat het behalen van een universitair diploma zeldzaam was. Hij kan deze waarheid exploiteren wanneer hij probeert werk te vinden. Anders zou zijn cv van mislukte taken ervoor zorgen dat werkgevers zelfs niet aan hem denken.

De persoon die met fantastische vrijgevigheid wordt behandeld, is het titelpersonage Nonnonba. De term verwijst naar oudere vrouwen die in het regionale boeddhistische heiligdom dienden. In het bijzonder is zij de persoon die Mizuki introduceert in de wereld van de Yokai. Ze maakt zowel deels oma als deels slimme vrouw. Mizuki doet een oogverblindende taak om de bezoeker net zo gefascineerd te maken als net zoem van haar als hij was en nog steeds is.

Op hetzelfde moment liet Mizuki ons zien dat ze een dame was die misplaatst was. Ze leefde zowel en ademde de oude, pre-moderne wereld, vol met Yokai, zowel welwillend als kwaadaardig. Ze waren net zo oprecht voor haar als elk type andere bos wezen. Veel mensen hebben deze spirituele wezens afgeschreven als bijgeloof. Mizuki ontdekt zich aangetrokken tot dit oudere wereldbeeld en past het snel voor zichzelf aan. Zijn eigen ervaringen lijken het bestaan ​​van Yokai en hun invloed op ons leven opnieuw te bevestigen.

Artistiek is dit boek een stuk gemakkelijker toegankelijk dan verder naar onze nobele doden. Er is niet de schokkende juxtapositie van hyperreale achtergronden en cartoonachtige figuren. De personages en hun achtergronden mengen op natuurlijke wijze in dit boek. De stijlen voor de Yokai zijn heerlijk fantasierijk. Ze kunnen eng zijn of gewoon vreemde wezens. Ik breek uit in een glimlach wanneer Azuki-Hakari verschijnt; Hij lijkt een dwerg met een grote grijns.

Nonnonba is een boeiend boek. Mizuki legt volledig de realiteiten van zowel een kind als het landelijke verleden vast. Er zijn de geneugten om zowel jong te zijn en de wereld te vinden, evenals jezelf voor het eerst. Er zijn hartzeer zoals je ook de dood vindt als verraad. Innovatie brengt nieuwe wonderen, maar brengt ook een scheiding van de natuur. Proberen een methode te ontdekken om in al deze chaos te navigeren, is zowel voor jongeren als oud en oud. Mizuki geeft ons het gevoel dat die worstelt zo aangrijpend.

Dit is een boek dat ten goede komt aan degenen die het zowel langzaam als zorgvuldig hebben bekeken. Ik zeg niet dat je in Yokai begint te geloven. Je zult het verleden, evenals je eigen verleden, beter beginnen te waarderen. Mizuki doet wat al mijn favoriete schrijvers doen. Hij neemt me mee naar een nieuwe wereld en brengt me er verloren. Hij maakt er een locatie van waar ik zowel weer als opnieuw naartoe wil. Iedereen die een fijn vervaardigd verhaal en personages zo echt geniet, zo oprecht dat je belooft dat je ze zelf tevreden hebt, zal dit boek leuk vinden. Ik kan niet wachten om het te herlezen.

Een passende epiloog voor deze evaluatie is getekend, evenals de recente verklaring van Quarterlynull